W raciborskim poprawczaku powstaje pierwsza w kraju załoga OSP

- Gdy byłem małym chłopcem, marzyłem o tym, by zostać policjantem. Teraz myślę poważnie o straży pożarnej - mówi Denis Twarowski, 17-latek ze Świętochłowic, który trafił do raciborskiego poprawczaka dwa lata temu za pobicia i kradzieże. Tak jak inni wychowankowie jest zafascynowany spotkaniami z prawdziwymi strażakami. - Miałem już na sobie mundur, jest ciężki. Siedziałem też za kierownicą wozu strażackiego - dodaje.

Póki co "młodzież z przeszłością" uczy się głównie teorii. - Wspólnie z Szymonem Bolikiem z OSP w Krowiarkach wprowadzamy ich w tajniki gaszenia pożarów, udzielania pierwszej pomocy. Mówimy o przyczynach pożarów oraz o tym, jak należy zachowywać się w danej sytuacji. Młodzież uczy się dyscypliny i odpowiedzialności - mówi kapitan Wiesław Szczygielski z komendy PSP w Raciborzu, który prowadzi zajęcia z młodzieżą.

Dyrekcja poprawczaka zamierza kupić wychowankom mundury, prawdziwe buty i hełmy.
Dzięki zabawie w strażaków, trudna młodzież ma wejść na dobrą drogę. - Niektórzy z nich po raz pierwszy w życiu czują, że coś potrafią, że robią coś dobrego - mówi Andrzej Tomczyk, zastępca dyrektora Zakładu Poprawczego. - Podczas spotkań ze strażakami uczą się karności, działania w grupie. Zdarza się, że w zakładzie jeden ma wyższą pozycję, bo jest silniejszy, tutaj wszyscy są równi i muszą sobie pomagać - dodaje.

Nim Denis zostanie prawdziwym strażakiem, upłynie sporo wody w Odrze. - Chcieliśmy stworzyć jednostkę, która brałaby udział nie tylko w zawodach, ale też w akcjach gaszenia pożarów, ale to skomplikowane. W zakładzie jest duża rotacja. Wyszkolimy kogoś, a on za kilka miesięcy pojedzie do domu. Ale po kursie u nas, chłopcy mogą zaczepić się w OSP w swoich miastach - dodaje Mariusz Zychma, kierownik internatu.

Rozmowa z dr Adamem Szecówką z Uniwersytetu Wrocławskiego, docentem Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Raciborzu

Która spośród metod resocjalizacji jest najlepsza?
Podstawą nowoczesnej resocjalizacji jest indywidualizacja oddziaływań dostosowanych do poszczególnych wychowanków. Nie ma jakiejś uniwersalnej metody, złotego środka, które sprawdzałyby się w każdym przypadku. Za każdym razem trzeba dobrać lub stworzyć własne, optymalne metody zgodne z potrzebami wychowanka. Przykładem może być udział wychowanków w pracach archeologicznych i przy rewaloryzacji zabytków np. w Będzinie czy Krakowie. W miejsce wcześniejszych skłonności do wandalizmu pojawiała się chęć działania na rzecz społeczeństwa.

Jakie korzyści może przynieść zabawa w strażaków?
Bardzo wiele. Ta młodzież potrzebuje dowartościowania, a straż pożarna cieszy się wysokim uznaniem społecznym. Zachowania egoistyczne, które są główną cechą osób uznawanych za "niedostosowane" mogą zastąpić zachowania z dużą dozą empatii. Wychowankowie pomagając innym mogą oczekiwać ich wdzięczności. Same ćwiczenia strażackie pociągają za sobą konieczność przezwyciężenia niechęci do wysiłku. To też kolejna, atrakcyjna forma zajęć poza murami zakładu.