Beata Wysoczańska-Skroban: Rób swoje, a znajdą Cię [ROZMOWA]

Beata Wysoczańska-Skroban: Rób swoje, a znajdą Cię

Kiedyś w rozmowie z naszym dziennikarzem, powiedziała Pani, że to mamie Anieli, zawdzięcza Pani dar pracowitości, dobroć i empatię. To zaprocentowało. Te Pani cechy docenili pacjenci, którzy oddali mnóstwo głosów. Pani mama może być dumna...

Mama jest bardzo dumna. Pochodzi z Milówki. Zawsze powtarzała - “siedź w kącie, rób swoje, a znajdą Cię. Rób dobre uczynki, nie zapominaj o drugim człowieku, a będziesz szczęśliwa”. Tak mówiła moja mama i ta maksyma się naprawdę sprawdza.

Tych ludzi, o których Pani pamięta jest wyjątkowo dużo, bo oprócz raciborskiego szpitala i przychodni, jest wiele instytucji i wolontariatów, w których pani działa...

Ja wiem, że dobro powraca. “Kieruj się sercem, to dobro powróci”. Wynik w plebiscycie Dziennika Zachodniego to zasługa wszystkich tych wspaniałych ludzi, których spotkałam na swojej drodze. Bo rzeczywiście, tych wszystkich rzeczy, w których biorę udział jest bardzo wiele. Jest między innymi Klub “Stomika”, który skupia pacjentów z chorobą nowotworową układu pokarmowego. Liczy dziś około 40 pacjentów. Oni wszyscy mają stomię. Ja jestem “stomijną pielęgniarką”. Ja im towarzyszę we wczesnym okresie choroby aż do końca, gdy potrzebują pomocy hospicyjnej. Współpracuję z paniami z hospicjum, którym przekazuję swoich pacjentów. W “Stomiku” spotykamy się kilka razy do roku, przebywamy razem tę drogę. Jesteśmy razem.

Pani stara się także o uśmiech na twarzy dziecka. Wielu dzieci...

Tak, jest też Towarzystwo Przyjaciół Dzieci. Zbieramy na przykład zabawki dla maluchów z poradni dziecięcej. Staramy się, by dziecko wychodzące po zabiegu dostało jakiegoś pluszaka. Nie każdego rodzica stać na taką zabawkę. Proszę sobie wyobrazić taką sytuację - trafia do nas malec, który poparzył się zupką chińską. Jego mama jest bardzo młodziutka. A tata? Hm. Takie dziecko dostaje od nas zabawkę i od razu mu weselej. Tych dzieci, które potrzebują rozweselenia jest więcej. Pomagam także dzieciom w Ośrodku dla Osób Niepełnosprawnych w Borowej Wsi (Mikołów). Tam jest 150 dzieci na wózkach inwalidzkich, które nie mają mamy ani taty. Wszystkiego brakuje, nie tylko zabawek ale i ubrań, które im przywozimy. Potrzeb jest wiele. Wszędzie. Tydzień temu robiliśmy zbiórkę przyborów szkolnych dla dzieci z Kazachstanu.

A działa Pani też w Polskim Towarzystwie Pielęgniarek i Położnych w Katowicach i Raciborzu, pełniąc funkcję przewodniczącej Koła przy Szpitalu Rejonowym w Raciborzu, wykłada pani w szkołach. .. Jak na to wszystko znaleźć czas?

Czasami żałuję, że doba ma tylko 24 godziny. Ale staram się ją wydłużyć. Jestem osobą, która kładzie się spać o godzinie 1, a wstaje już o 5. Bardzo mało śpię. Każdą minutę mam zaplanowaną i jestem niezadowolona, wręcz zła, jak czegoś, co zaplanowałam, nie udaje mi się zrobić. Mam nadzieję, że nikogo nie zaniedbuję. Na szczęście mam wokół siebie wielu “pomocników”. Mój mąż jest bardzo zaangażowany w te wszystkie przedsięwzięcia. To on pakuje te kartony z darami i jedzie do Borowej Wsi. Razem nadajemy na tych samych falach. Mogę liczyć na rodzinę, moje córki i współpracowników w pracy, których udaje się zapalić do różnych akcji.

Jeszcze raz gratuluję wyniku...

Ja gratuluję wszystkim nominowanym. Oni wszyscy są laureatami, zwycięzcami. a

Rozmawiał Aleksander król